กรณีศึกษา "พระเก๊..สมเด็จวัดระฆัง"

กรณีศึกษา พระเก๊2องค์ เจตนาทำเป็นวัดระฆังพิมพ์ใหญ่และพิมพ์เจดีย์ ผู้มีประสบการณ์ก็พอจะดูออกว่าเก๊ และให้เหตุผลว่า"ผิดพิมพ์ ผิดเนื้อหา ผิดธรรมชาติ"เป็นวลีเด็ดที่ใช้ต่อๆกันมา ได้ยินจนหูชาแล้ว จับต้องอะไรไม่ได้เลย ผมจึงใช้"ทฤษฎีปูนกินหมาก"มาแสดงใหัเห็นด้วยตาเป็นรูปธรรมจับต้องได้ ก่อนอื่นต้องเกริ่นก่อนว่า พระของสมเด็จโต มีอายุมากกว่า150ปี ปูนในพระเสื่อมสภาพหมดอายุไปทั้งองค์แล้ว เจอน้ำขมิ้น ยังไงๆก็ไม่แดง ถ้าปูนใหม่(ยังไม่หมดอายุ)เจอน้ำขมิ้น ต้องแดงแน่ๆ
ขอบอกก่อนว่า การใช้น้ำขมิ้น เป็นการทดสอบว่าพระนี้เก่าถึงยุคสมเด็จโต(หรือใกล้เคียง)หรือไม่ ไม่ได้บอกว่าเป็นพระที่สมเด็จโตสร้าง เป็นการแยกพระออกไปได้เยอะมากๆ เพราะเราต้องการ แค่ยุคท่านเท่านั้น พระที่ถูกแยกออกไป ก็จะแบ่งเป็น พระยุคหลังหลายสิบปี(เกจิสร้าง) และพระเจตนาทำเก๊(อาจเป็นยุคปี2500บวก/ลบ เล็กน้อยก็ได้ เพราะพระสมเด็จโตมีเก๊มาก่อนใครๆ) พระเก๊ไม่นานหรือพระใหม่ เจอขมิ้น ครั้งเดียวจบ แดงเถือก ที่ยากคือพระกลางเก่ากลางใหม่ (ปี2500บวก/ลบ เล็กน้อย)จะต้องทดสอบหลายครั้ง ใช้หลายจุด และต้องใช้ความเข้มข้นของน้ำขมิ้นที่ต่างกัน ถึงบอกไงครับว่าเหนื่อย ถ้าผ่านก็คือผ่านครับ สรุปว่า พระ2องค์นี้ เก๊มาไม่นาน เพราะเจตนาล้อพิมพ์ของวัดระฆังครับ จะเห็นด้วยหรือไม่นั้น ไม่ว่ากัน เพียงแต่นำเสนอมาให้ดูเป็นกรณีศึกษาครับ